Skopos

Simultano i konsekutivno su dva osnovna tipa usmenog prevođenja, a rjeđe se koristi i treći vid prevođenja pod nazivom chuchotage (šaptani prijevod).

Osnovna razlika između simultanog i konsekutivnog prevođenja leži u činjenici, što je za simultano prevođenje potrebna posebna oprema, a to ujedno znači, kako je pored tumača nužno angažirati barem jednog tehničara koji će voditi računa o tome, da oprema ispravno funkcionira. Prednost u odnosu na konsekutivno prevođenje je ta, što prevoditelj tekst izgovara tek s neznatnim zakašnjenjem u odnosu na govornika pa tako sam prijevod nema nikakvog učinka na predviđeno trajanje dotičnog događanja (konferencije, stručni skupovi, poslovni sastanci).

Kod konsekutivnog prevođenja, prevoditelj, kao što već sama riječ consecutive (hrv. naknadno) kaže, počinje prevoditi tek nakon što je govornik završio sa svojim izlaganjem, što može potrajati nekoliko sekundi, ali i više minuta. Kod dužih izlaganja postoji opasnost da prevoditelji ne upamti sve podatke pa se tom prilikom tumači obično koriste posebnom tehnikom bilježenja. Osnovna prednost u odnosu na simultano prevođenje je ta, što kod konsekutivnog prevođenja nije potrebna nikakva tehnička oprema, dok najveći nedostatak predstavlja činjenica kako izlaganje zbog prijevoda može potrajati dvostruko duže.

Chuchotage predstavlja jednu vrstu kompromisa između simultanog i konsekutivnog prevođenja. Može se reći, kako je to simultano prevođenje bez posebne opreme. Prikladno je onda, kada je prijevod potreban samo vrlo maloj grupi ljudi. Prevoditelj sluša govornika bez slušalica i istovremeno izgovara prijevod na način da šapuče. Ukoliko šapuče preglasno, prevoditelj sam sebi smeta. S druge strane, šaputanje mora biti dovoljno glasno da ga svi prisutni kojima je prijevod potreban mogu čuti. To ovu vrstu tumačenja čini prilično zahtjevnom.